“Abartma” demesen keşke bana. “Abartma” kelimesi kadar kişiyi utandıran, deneyimlediklerini yok sayan, öfkelendiren az kelime var. Mahsur kaldım belli ki bu duyguda, belli ki merhem bulamadım daha. “Abartma” dediğinde durulmuyor içimdeki çocuk, inciniyor bu söz karşısında.

“Saçmalama” demesen keşke bana. İki insan aynı yerden bakamaz ki dünyaya, belli ki benim durduğum yerde her şey saçılmış gerçekten etrafa! Toparlayamıyorum. Toparlanamıyorum da şimdilik. Benimle dursan keşke, neticede ben de ilelebet kalmayacağım aynı noktada. “Öyle düşünme” demesen, “Düşünmemeye çalış” hiç demesen keşke. Takdir edersin ki böyle düşünmeyi ben seçmedim, bu düşünceler bana geçmişten takdim edildi. Takdir edersin ki düşünmemeye çalışmayı bu yeryüzünde kimse beceremedi. Ve... Ve tabii “Ağlama” demesen keşke... Biliyorum niyetin iyi. Kim bilir acım ne ağır geliyor sana. Kim bilir neler yükleniyorsun buğulu gözlerime baktığında. Ama izin ver, ne olur izin ver, acısın canım. Mağlup gelme meselesi değil canının acıması insanın. Bu dökülen yaşlar var ya gözlerimden. Temizliyor içimi. Hafifliyorum.

Bana izin ver. İzin ver abartayım, saçmalayayım, ne düşünüyorsam düşünüp ağlayayım… Ama bu yolda seninle birlikte olayım. Çünkü sen öyle şeyler söylediğinde ben yapayalnız kalıyorum.