Beğenmediğim huylarım var. Memnun olmadığım hatlarım var. Başkaları görürse kabul görmem diye sakladığım, kendim yüzleşirsem canım yanar diye kaçtığım yanlarım var. “Problem” olarak gördüğüm şeyler var içimde, bedenimde, çözmeye çalıştığım geçmişimde. Ve biliyorum ki yalnız değilim. Senin de var düzeltmeye, yok etmeye, olmadı kontrol etmeye çalıştığın tarafların, huyların, duyguların... Düşüncelerin var değiştirmeye çalıştığın. Senin de var kendine göre “problem” gördüklerin.

Bir soru sormak istiyorum sana, biraz içinde kal, hayalini kur diye, olur mu?

Yanındayken sevildiğini, değerli olduğunu hissettiğin, seni her şeyinle seven... kocaman seven biri olsa... Belki ailenden bir fert, belki de aile gibi gördüğün bir öğretmen, bir komşu, bir arkadaş... Belki de hayali biri... Hani gözlerinin içinden seni ne kadar sevdiği belli olan, üstüne titreyen biri...

Merak ediyorum, kendini onun seni gördüğü gibi görseydin...

Onun sana gösterdiği anlayışı sen kendine sunabilseydin, nasıl bakardın “problem” gibi gördüğün düşüncelerine, huylarına, hatlarına, duygularına? Kendini o insanın seni sevdiği gibi sevseydin eğer, elenmesi, onarılması, yok edilmesi gerekir miydi sevmediğin şeylerinin, sevilmen için?

Yoksa olduğun gibi kalsan da, yalnızca sen olduğun için biricik, eşsiz olduğunun farkına varır mıydın?