Daha önce kırılmışsa ve çokça zaman almışsa toparlanması kalbinin; tekrardan ritmini bozacak biri çıktı mı karşısına, zihin girer devreye, “Uzak dur!” der, “Geçen seferi hatırla.” Bir yanın keşfetmek, bir yanın güvende durmak ister. Bir yanın yakınlaşmak, diğer yanın uzak durmak ister. İnsan en çok kendine mani olur, çünkü gücü bir tek kendine yeter. Bu çekişmece esnasında sahip çıkamaz önemsediklerine, ihtiyaçlarına, korkularına, endişesine, özlemini çektiklerine. Zihni sussa da rahat davransa, “kendi gibi olabilse” ister; kalbi sussa da ikinci bir defa kırılmasa, “olmayacak duaya amin demese” ister. Hem gitmek hem kalmak ister. Fakat bu çelişki ağır geldiğinden, biri galip gelsin ister. Sükunet ister. Ne yapması gerektiğini bilmek ister. Halbuki kalbin kıpırtısının da, zihnin tedirginliğinin de görevi aynıdır: İkisi de seni korumak ister. İkisi de sen en iyi koşullarda iyi ol, güvende ol ister. Öyle gözükmese de, öyle hissettirmese de, öyle gelmese de kulağa, insan kendini hep gözetir.