Bu canın adı, Fila. Babası veya annesi büyük ihtimal İran kedisiydi, o yüzden de Farsçadan gelen ve “sevgilim” manasına gelen Fila adını seçtim ona. Şimdi 5 yaşında. 6 aylıkken tanıştığımızda FİP teşhisini yeni koymuşlardı. Islak FİP. “Birkaç ayda ölür” demişlerdi. Uyutmadım. Uyutamadım. Bilmiyorum, içimde bir umut vardı hep. İyi ki de uyutmamışım. İlk üç senemiz çok zor geçti. Fila sık sık hastalandı. O her hastalandığında benim ömrümden ömür gitti. Kendimi çok eleştirdim Fila'ya bakmaya “üşendiğim” günlerde. Kendime çok kızdım aklımdan “keşke uyutsaydım” düşüncesi geçtiğinde. Bir başkasının acısı karşısında acı hissettiğimizde, baktığımız kişinin ve/ya canlının yanı sıra kendimize de bakım ve şefkat vermeye ihtiyaç duyarız. Kendimize ihtiyacımız olan bakımı ve şefkati vermezsek, maskeyi önce kendimize takmazsak, havasız kalırız; çok çabuk tükeniriz. Dalai Lama der ki; “Birinin başkalarına yönelik gerçek şefkat geliştirebilmesi için önce şefkati geliştirebileceği bir temeli olması gerekir. Ve o temel, insanın kendi hislerine bağlanabilme ve kendi iyi oluşunu önemseme yetisidir. Başkalarına bakmak için kendine bakmak esastır.”