Geçenlerde Instagram’da gezinirken bir dolu takipçisi olan bir yazara denk geldim. Bir süre sayfasında takılı kaldım. Kitabından sözler paylaşmış, onları okudum. Paylaşımları altına insanların yaptığı yorumlar vardı uzun uzun, onları okudum. Herkes övgüler yağdırmış, hayatlarının ne kadar değiştiğinden bahsetmiş kitapları sayesinde. “Şaka mı!” dedi zihnimde sinirli, çokça kibirli bir ses. “Bunlar saçmalık! İnsanlar bu yazıları beğeniyor olamaz. İnanamıyorum bu kadar insanın böylesine basit şeyleri beğenmesine!” Kapattım sayfasını, günüme devam ettim. Zihnimi kapatmak o kadar kolay olmadı tabii. Açık kalan bir uygulama gibi enerjimi emmeye devam etti okuduklarım, okuduklarıma verdiğim tepkiler. Bir kaç gün sonra bilgisayarımın başındayım, yılan hikayesine dönen kitabımın son bölümlerini yazmak için. Yazıyorum, siliyorum. Yazıyorum. Yazdıklarımı okuyorum. Yazdıklarımı bir bir siliyorum. Derken bir ses zihnimde, “Şaka mısın!” diyor, fark ediyorum. Yazdıklarımın saçmalık olduğundan, kitabımı kimsenin beğenmeyeceğinden, cümlelerimin, fikirlerimin ne kadar basit, ne kadar sıradan olduğundan bahsediyor... Kapılıp gidiyorum bir süre. Nasıl da tanıdık bu ses! Bir tebessüm oturuyor yüzüme. “Hoş geldin, hoşnutsuz sesim...” diyorum kendi kendime, “Her şeyi, herkesi eleştiren sesim.” Ve o an, bir kaç gün öncesinde eleştirdiğim yazara tahmin edemeyeceğim kadar güçlü bir yakınlık hissediyorum... “O da elinden geleni yapıyor,” diyorum kendime. Onun da benim gibi şüpheleri, korkuları, endişeleri var. O da acı çekiyor zaman zaman tıpkı benim çektiğim gibi ve o da benim gibi mutlu olmak için yapıyor ne yapıyorsa... “Önce kendini sevmeli insan,” derler ya, o gün düşündüm de, belki de bazen sevgiye, şefkate başkalarından başlamalı insan. Özellikle kendine yetmediği zamanlarda. Belki de başkalarına, başkaları hakkında nasıl konuştuğumuz kendimize, kendimizle ilgili nasıl konuştuğumuza dair ipuçları veriyordur... Kendi kendimize söylediklerimizi duymakta güçlük çektiğimiz zamanlarda başkalarına neler dediğimizi dinleyebiliriz. Buradan baktığında başkalarına gösterdiğimiz şefkat kendimize de bir hediyedir aslında.