Nefesini fark ettiğin zaman onu kontrol etmene gerek olmadığını da fark edersin. Her an alır, hiçbir çaba sarf etmeden verirsin nefesi. Rahat bıraktığında kendi döngüsü vardır; nefes vermen için alman gerekir. Ciğerlerine, karnına ulaşıp dolaştı mı tüm vücudunu, dolar vadesi. Ama tam ortalık bir yerinde tutarsan... bozulur ahengi. Kendini sıkar, zorlamaya başlarsın. Hoşa gitmeyen duygulara da yaptığımız budur çoğu zaman... Kendiliğinden gelip geçmelerine izin vermek yerine ortalık bir zamanda, en şiddetli gelen yerinde durdurmaya çalışırız. Onları tutmaya, kontrol altına almaya uğraşırız. Nefesimizi tuttuğumuzda da duygularımızı kontrol etmeye çalıştığımızda da aynıdır hissettiklerimiz; sıkışmışlık, ağırlık ve zorlanma. Bunlar, akışına bırakmamanın, izin vermemenin bulgularıdır...