Sevgi, acıyla karşılaştığında her zaman sevgi dolu kalamaz. Yargı cümleleri birbirini izler: “Çok sık hastalanıyorsun, bağışıklığın düşük.” “Kendine iyi bakmıyorsun.” “Çok zayıfsın biraz yemek ye.” “Her şeyi kafana takmaktan hep bunlar.” “Herkes hasta.”

Sevgi, acıyla karşılaştığında ve sevgi dolu kalabildiğinde şunlar çıkar: “Geçmiş olsun, senin için yapabileceğim bir şey var mı?” “Buradayım, yardıma ihtiyacın var mı?” “Canının istediği bir şey var mı?” “Seni seviyorum dilerim bir an önce iyileşirsin.”

Sevgi, acıyla karşılaştığında da sevgi dolu kalabiliyorsa onun adı şefkattir. Şefkat utandırmaz, suçlamaz. Hasta olduğu için insan bir de kendine kızmaz. Ben de dahil olmak üzere tüm iyi niyetle öfkelenenlerin kulağına küpe olsun: Kişi kendine nasıl iyi bakabilir, neleri daha az, neleri daha fazla yapabilir bunları ancak ve ancak, öncelikle ısıtıldığında, yatıştırıldığında araştırabilir. Kendini tehdit altında hissederken değil.