Salonda oturmuş yazı yazarken ben, babam son ses televizyon izliyor yanımda. Bir kanaldan diğerine geçerken mümkün değil bir dakika beklemiyor. Allak bullak oluyor dikkatim. Kulağım ister istemez iç dünyamdan kayıyor ekrana. Sonra o kadar yüksek sesle bağırıyor ki içimde bir ses “Ne kadar bencil...” diyor, dikkatim yeniden kendime dönüyor. “Görmüyor mu yazı yazı yazdığımı!” Kim demişse babalara sinirlenilmez diye, halt etmiş! Sinirleniyorum işte! Sinirleniyorum sinirlenmesine de sonra sinirlendiğim için bir de kendime sinirleniyorum. Ne de olsa bana da çok kere, babalara sinirlenilmez demiş annem büyürken. İçimde didişen seslerle meşgulken ben, babamın “Ah kızım ah, yaşlılık çok kötü şey,” demesiyle şu ana dönüyorum. “N’oldu baba?” diye soruyorum. “Eee kulaklarım duymuyor artık, zevk alarak izleyecek bir şey bulamıyorum televizyonda...” diyor. Ve onu demesiyle öfkem yerini bambaşka duygulara bırakıp arka plana geçiyor. O an fark ediyorum tek bencil davrananın babam olmadığını aramızda. Ben de bencillik yapıyorum. “Ben,” diyorum, “Yazı yazarken herkes sessiz olacak. Herkesin istek ve arzuları ikinci planda duracak.” Korkuyorum yüzleşince kendi bencilliğimle, kendi benciliğimle; bencil olmanın kötü bir özellik olduğu bilgisiyle kavrulduğumdan olacak herhalde. Fakat korkutucu olduğu kadar özgürleştirici de bir yüzleşme. Çünkü eğer kendime, yerine, koşuluna, kişisine göre bencil davranmaya izin verirsem, “bencillik” bir külfet olmaktan çıkıp, ihtiyaçlarıma ve kendime sahip çıkabilmem için aradığım bir özelliğe dönüşecek. Eğer kendimde de böyle bir özelliği barındırdığımı kabul edersem, buram buram “bencillik” kokmayacak etraf; zihnim kendinden yana davranan herkese hemen bu yakıştırmayı yapmayacak. İnsanlara daha az öfkeyle, daha çok şefkatle bakacak gözlerim. Bakma sen el âlemin canavarlaştırdığına, dozunu ayarladın mı, çözdün mü matematiğini çok şık özelliktir bencillik aslında. Giysek ya fırsat buldukça...