Danışanın terapiden ne almak istediğini bilmenin önemli olduğuna inananlardanım. İlla geleneksel anlamda “somut” hedefleri olması gerekmez her danışanın. Kimisi yalnızca dinlenmek, duyulmak için gelir— ki bu çoğumuzun hayatında büyük eksikliktir. Herkesin fikir beyan ettiği, nasihat verdiği, yargıladığı bir düzende birinin sizi yalnızca dinlemesi, sizi anlamaya niyet etmesi çok değerli bir armağandır. İnsanı geliştirir.

Danışanın terapiden ne almak istediği, ne beklediği ancak kendisine sorulduğunda öğrenilir. Bu iki taraf için de farazi rota çizmekten çok daha işlevseldir. İlk seansta çoğumuz için kolaydır, “Beraber çalışmamızdan ne elde etmek istiyorsun?” diye sormak. Fakat yolun ortasında kendini kımıldamıyor gibi, bir çıkmazda gibi hissederken, terapi gündelik bir sohbete dönüşmeye başlamışken tekrardan sorulması zor olabilir. Böyle durumlarda metaforlar yardımcı olabilir. “Beraber kazdığımız bu toprakta ne yetiştirmek istiyoruz? Bir bakalım mı, birlikte ne ektik bu zamana kadar ve başka nelerin filizlenmesini bekliyoruz?” diye sormak birliği vurgular, çabayı onurlandırır, rotayı hatırlatır.